Grens South Australia – Northern Territory, Kulgera, Uluru – Kata Tjuta
National Park, Barrow Creek, Wycliffe.
In dit reisverslag vervolgen we onze reis naar het noorden over de Stuart Highway. Om bij Ayers Rock te komen moesten we van de Stuart Highway af en 250 km naar het westen rijden en dezelfde weg ook weer terug. Een ommetje dus van 500 km.
Als we de Northern Territory inrijden hebben we 1540 km
achter de rug in South Australia. Achteraf bleek dat we hier ook nog iets belangrijks hadden
moeten doen.
Bij het Kulgera Roadhouse waren ze borden van de
Worldsolarchallenge aan het plaatsen. Het is de jaarlijkse race met solar
aangedreven voertuigen over de Stuart Highway. Op dat moment waren ze onderweg
van Alice Springs naar Kulgera maar niemand kon ons de verwachte aankomst tijd
geven anders hadden we er misschien op gewacht. Toen we 75 km verderop
afsloegen naar Ayers Rock waren we ze nog steeds niet tegen gekomen.
We rijden nog steeds door een kurkdroog gebied en de vogels zijn
dankbaar voor elk beetje water dat er gemorst wordt.
Als je over de Lassetter Highway richting Ayers Rock rijdt,
doemt er plotseling in het vlakke landschap een berg op die vanuit de verte op
Ayers Rock lijkt. Bij een parkeerplaats staat een bordje met “Mount Conner”.
Als je aan de overkant van de weg een rode duin opklimt krijg je een groot
zoutmeer te zien.
Ayers Rock ligt in het Uluru – Kata Tjuta National Park. De
Aboriginals noemen Ayers Rock, Uluru, en dat is ook de naam die ter plaatse
gebruikt wordt. Het is verwarrend want buitenlanders kennen over het algemeen
alleen Ayers Rock. Na 250 eenzame kilometers over de Lasseter Highway dachten
we een camping aan te treffen en hadden we niet gedacht in een volledig resort
terecht te komen met hotels, restaurants, een camping, supermarket, postkantoor,
een bank en ja zelfs een kapsalon. Een aardige bijkomstigheid is dat het een
“droog” resort is. Geen alcohol dus. Maar voor de toeristen hebben ze er iets
op gevonden. Bij de receptie van de camping krijg je een bonnetje waarmee je
dan bij de bar van één van de hotels alcohol kan kopen.
Iedereen wil Uluru zien bij zonondergang. Voor Ria duurde
het wel wat erg lang (de reden hiervoor komt in reisverslag 3) en ze was er
maar bij gaan zitten.
Wij willen natuurlijk laten zien dat wij er ook werkelijk
geweest zijn.
Er is een grote “sunset” parkeerplaats en daar waren we
natuurlijk niet alleen.
Gelukkig hadden we een mooie “sunset” om de prachtige
roodbruine kleur van Uluru te zien.
Het Worldsolarchallenge team van de University of Cambridge
was er ook. Ik vroeg me af hoe dit mogelijk was omdat de race nog niet
afgelopen was. Het bleek dat ze niet eens gestart waren omdat het voertuig nog
voor de start een “crash” had.
Ook deze bloem, van grassoort, kreeg een mooie kleur bij
zonsondergang.
Een bezoek aan Ayers Rock is niet compleet zonder deze ook
beklommen te hebben. Maar om hiervoor, in verband met de temperatuur, vroeg
voor uit bed te komen, hadden we geen zin in. Toen we aankwamen was de klim
niet gesloten vanwege de temperatuur zoals we verwacht hadden maar door de
harde wind op de top. Eerlijk gezegd vonden we het niet zo erg.
Dus deden we twee “watjes” wandelingen. De “Mala Walk”en de
“Kuniya Walk” naar het enige "water hole" in de verre omgeving.
50 km van Uluru ligt nog een rotsformatie in het N.P.: “Kata
Tjuta of te wel “Mount Olga” die met 548 m, 200 m hoger is dan Uluru.
Bij het Sunset punt van “Kata Tjuta” stonden veel planten
met deze bloemen.
Het Uluru – Kata Tjuta National Park is groot. In 2 dagen
tijd hadden we er tot onze verbazing 180 km in gereden.
Op weg terug naar de Stuart Highway zagen we onze eerste
Dingo.
De dingo rechtsboven op de foto zagen we bij “Devils
Marbles” (Reisverslag 3)
We zijn weer terug op Stuart Highway. Nu richting Alice
Springs maar dit beeld veranderd niet
veel gedurende de bijna 3000 km lange highway.
In Alice Springs kan je de Royal Flying Doctor Service
(RFDS) bezoeken. In Nederland werden de flying doctors vooral bekend door de
gelijknamige TV serie.
Het is interessant om te zien hoe het Logo over de jaren
aangepast werd. In het nieuwste logo zie je ook dat ze voor het eerst Tasmanie
laten zien. Dit ligt erg gevoelig in Tasmanië omdat het meestal vergeten wordt.
Op dit scherm kan je “live” volgen waar elk vliegtuig van de
RFDS zich bevindt.
In Alice Springs waren ineens de Aboriginals prominent in
het straatbeeld aanwezig. Meestal hingen ze in grote groepen ergens tegen de
grond. Waarschijnlijk was het geen toeval dat we dit bord hier voor het eerst
zagen. Kan je, je een dergelijk bord voorstellen in Nederland?
We stopte even bij het Barrow Creek Roadhouse. Het is
één van de vele roadhouses met een eigen karakter. Toen ik opmerkte dat dit echt in “The middle
of nowhere” was, antwoordde de man bij de kassa: “That is a matter of opinion,
you could also see it as the centre of the universe”. Jammer genoeg vergat ik om
te vragen voor wie de “Sin Bin” bedoeld is.
In Wycliffe staat ook zo’n bijzonder roadhouse. Het begint
met dit bord langs de weg dat je een UFO landingsplaats nadert.
Ria wilde ook nog even op de foto met de buitenaardse
wezens.
 |
Alles was anders in Wycliffe behalve de Galahs.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten