dinsdag 5 november 2013

Reisverslag 05 – Northern Territory - 4

Darwin, Litchfield National Park, Katherine, Timber Creek, grens Western Australia.


Darwin is, met 130.000 inwoners, de hoofdstad van de Northern Territory. Volgens één van onze reisgidsen is het ook de modernste stad van Australië. Misschien komt dat ook door dat het in de laatste 70 jaar twee keer totaal verwoest is. In 1942 door een Japans bombardement en in 1974 door cycloon Tracy. Of het de modernste stad is kunnen wij niet beoordelen maar het is zeker een aantrekkelijke stad. Geen wonder dat Ria zei: “ik kan me best voorstellen hier te wonen”.



Darwin met het Parlementsgebouw rechtsboven en Ria in het Bicentennial Park.


Vanuit het het Bicentennial Park kijk je door de bomen naar de “Timor Sea”. Het is zeldzaam maar even werd ik herinnert aan mijn werk, inmiddels weer 12 jaar geleden. Conoco-Phillips brengt hier het gas aan land en verscheept het als LNG over de hele wereld.


Aan de haven staan moderne appartementen met een kunstmatig strand en een golfslagbad voor de deur.


Op een aantal plaatsen in de stad stonden afgedankte koelkasten. De stad had een wedstrijd georganiseerd voor de mooiste of misschien origineelste gedecoreerde koelkast.


Op de winkelpromenade speelde de “Royal Australian Navy Rockband”.


In Cullen Bay keek Ria of de krokodil zijn tanden wel gepoetst had.


In de Botanische Tuin ontmoetten we een leuke Franse jonge dame. Ze is met de fiets uit Adelaide vertrokken en denkt in twee jaar tijd Australië rond te kunnen fietsen.


Deze mooie bloem veranderd na verloop van tijd in een kanonskogel van 15 cm.

Van uit Darwin is het maar goed 100 km naar het Litchfield National Park. Een park met mooie watervallen en ook de mogelijkheid om bij de watervallen te zwemmen. (op eigen risico)


In het park staan een aantal bijzondere termietenheuvels. De magnetische termieten bouwen hun heuvels in de noord – zuid richting omdat dat binnen in de heuvel voor de optimale temperatuur zorgt. De kathedraal termieten bouwen in de hoogte en deze heuvel is 5 m hoog en waarschijnlijk 50 jaar oud.


Bij Tolmer Falls is de toegang beperkt omdat hier twee bijzondere vleermuizensoorten in de grotten zitten of beter gezegd, hangen.


In de Buley Rockholes kan op een paar plaatsen gezwommen worden.


Bij de Florence Falls nam ook ik een verfrissende duik.


Bij Wangi ging Ria ook in het water.(met haar voeten). Misschien was dat ook wel verstandig want als je het bord over “crocodile safety” serieus neemt, duik je er niet in. Eerst staat er een bord dat het water is vrijgeven om te zwemmen. Dan komt er een bord waar op staat dat er zoetwater krokodillen zitten, die agressief en gevaarlijk kunnen zijn als ze gestoord worden. En dat de dodelijke zoutwater krokodillen hier soms onopgemerkt naar toe sluipen.  

Van het Litchfield N.P. ging de reis over de Stuart Highway naar Katherine en dan over de Victoria Highway richting Western Australia.


Het Victoria Roadhouse had ook iets leuks bedacht om de aandacht te trekken.


Rond Timber Creek ging het bijna fout. We kregen voor het eerst van dichtbij met een bush fire te maken en daar moesten natuurlijk foto’s van gemaakt worden. Terwijl ik van binnenuit de camper,  foto’s aan het maken was vlogen de roetdeeltjes naar binnen en schreeuwde Ria: “g.v.d. doorrijden”. De brand stond op het punt over te slaan naar de andere kant van de weg.


Bij het Roadhouse in Timber Creek vonden we een mooi plaatsje in de schaduw van een grote Baobab boom.


Toen ik deze kanonskogels aan de boom zag hangen, en er lagen er ook een aantal kapot op de grond, heb je de camper maar snel een paar meter verder gezet. 


Kort na vertrek uit Timber Creek, hoorde ik een harde klap tegen de zijkant van de camper en zag de lange nek van een vogel tegen de zijspiegel klappen. Mijn eerste reactie was dat het een struisvogel moest zijn. Toen ik stopte stond er een personenauto langs de kant bij de vogel. Het was een aboriginal gezin en de man zei dat ze deze vogels aten. Ze noemden het een Bush Turkey maar het was een Australian Bustard. Hij verdween in de kofferbak en bij de eerste de beste parkeerplaats stonden ze de vogel te plukken.


Bij de grens van Western Australia moesten we, niet onverwacht, onze aardappelen, groeten, fruit en ook het flesje honing inleveren. We hadden in totaal 5440 km gereden waarvan 3900 km in de Northern Territory.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten