Darwin, Litchfield National Park,
Katherine, Timber Creek, grens Western Australia
Darwin is, met 130.000
inwoners, de hoofdstad van de Northern Territory. Volgens één van onze
reisgidsen is het ook de modernste stad van Australië. Misschien komt dat ook
door dat het in de laatste 70 jaar twee keer totaal verwoest is. In 1942 door
een Japans bombardement en in 1974 door cycloon Tracy. Of het de modernste stad
is kunnen wij niet beoordelen maar het is zeker een aantrekkelijke stad. Geen
wonder dat Ria zei: “ik kan me best voorstellen hier te wonen”.
Darwin met het Parlementsgebouw rechtsboven en Ria in het
Bicentennial Park.
Vanuit het het Bicentennial Park kijk je door de bomen naar
de “Timor Sea”. Het is zeldzaam maar even werd ik herinnert aan mijn werk,
inmiddels weer 12 jaar geleden. Conoco-Phillips brengt hier het gas aan land en
verscheept het als LNG over de hele wereld.
Aan de haven staan
moderne appartementen met een kunstmatig strand en een golfslagbad voor de deur.
Op een aantal
plaatsen in de stad stonden afgedankte koelkasten. De stad had een wedstrijd
georganiseerd voor de mooiste of misschien origineelste gedecoreerde koelkast.
Op de
winkelpromenade speelde de “Royal Australian Navy Rockband”.
In Cullen Bay keek
Ria of de krokodil zijn tanden wel gepoetst had.
In de Botanische
Tuin ontmoetten we een leuke Franse jonge dame. Ze is met de fiets uit Adelaide
vertrokken en denkt in twee jaar tijd Australië rond te kunnen fietsen.
Deze mooie bloem
veranderd na verloop van tijd in een kanonskogel van 15 cm.
Van uit Darwin is
het maar goed 100 km naar het Litchfield National Park. Een park met mooie
watervallen en ook de mogelijkheid om bij de watervallen te zwemmen. (op eigen
risico)
In het park staan
een aantal bijzondere termietenheuvels. De magnetische termieten bouwen hun
heuvels in de noord – zuid richting omdat dat binnen in de heuvel voor de
optimale temperatuur zorgt. De kathedraal termieten bouwen in de hoogte en deze
heuvel is 5 m hoog en waarschijnlijk 50 jaar oud.
Bij Tolmer Falls is
de toegang beperkt omdat hier twee bijzondere vleermuizensoorten in de grotten
zitten of beter gezegd, hangen.
In de Buley
Rockholes kan op een paar plaatsen gezwommen worden.
Bij de Florence
Falls nam ook ik een verfrissende duik.
Bij Wangi ging Ria
ook in het water.(met haar voeten). Misschien was dat ook wel verstandig want
als je het bord over “crocodile safety” serieus neemt, duik je er niet in.
Eerst staat er een bord dat het water is vrijgeven om te zwemmen. Dan komt er een
bord waar op staat dat er zoetwater krokodillen zitten, die agressief en
gevaarlijk kunnen zijn als ze gestoord worden. En dat de dodelijke zoutwater
krokodillen hier soms onopgemerkt naar toe sluipen.
Van het Litchfield
N.P. ging de reis over de Stuart Highway naar Katherine en dan over de Victoria
Highway richting Western Australia.
Het Victoria Roadhouse had ook iets leuks bedacht om de
aandacht te trekken.
Rond Timber Creek ging het bijna fout. We kregen voor het
eerst van dichtbij met een bush fire te maken en daar moesten natuurlijk foto’s
van gemaakt worden. Terwijl ik van binnenuit de camper, foto’s aan het maken was vlogen de
roetdeeltjes naar binnen en schreeuwde Ria: “g.v.d. doorrijden”. De brand stond
op het punt over te slaan naar de andere kant van de weg.
Bij het Roadhouse in Timber Creek vonden we een mooi
plaatsje in de schaduw van een grote Baobab boom.
Toen ik deze kanonskogels aan de boom zag hangen, en er
lagen er ook een aantal kapot op de grond, heb je de camper maar snel een paar
meter verder gezet.
Kort na vertrek uit Timber Creek, hoorde ik een harde klap
tegen de zijkant van de camper en zag de lange nek van een vogel tegen de
zijspiegel klappen. Mijn eerste reactie was dat het een struisvogel moest zijn.
Toen ik stopte stond er een personenauto langs de kant bij de vogel. Het was
een aboriginal gezin en de man zei dat ze deze vogels aten. Ze noemden het een
Bush Turkey maar het was een Australian Bustard. Hij verdween in de kofferbak
en bij de eerste de beste parkeerplaats stonden ze de vogel te plukken.
Bij de grens van Western Australia moesten we, niet
onverwacht, onze aardappelen, groeten, fruit en ook het flesje honing
inleveren. We hadden in totaal 5440 km gereden waarvan 3900 km in de Northern
Territory.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten